(I) Resilience

‘Resilience’ – veerkracht, incasseringsvermogen, aanpassingsvermogen. Deze term komt verschillende keren naar voren tijdens een mini conferentie over klimaatverandering in Dhaka – Bangladesh. Het is een term die blijft hangen bij me en wellicht het beste de mensen in dit land karakteriseert. 

Momenteel ben ik een kleine week in de hoofdstad van Bangladesh om via VSO te werken als arbeidsmarktadviseur. Ik blijf hier een maand waarbij ik me met name met marktonderzoek bezig zal houden. Vergeleken met andere vrijwilligers, die vaak zes maanden of langer blijven, is dat erg kort. Het gaat hier dan ook om een zogenaamd e-volunteership, waarbij zowel op afstand (vanuit Nederland middels oa deskresearch) en ter plaatse (interviews, casestudies ed) informatie wordt verzameld tbv gericht advies. Ik zal proberen iedere week een blog te schrijven over mijn ervaringen in dit land.

De eerste paar dagen stonden in het teken van opeenvolgend kennismaking met lokale collega’s van VSO en andere vrijwilligers (erg fijne mensen, volgende keer meer hierover), introductie (zeg maar do’s en dont’s in Bangladesh) en daadwerkelijk aan de slag met de opdracht. Niet onbelangrijk is ook de kennismaking met het land zelf: het eten (lekker met je (rechter!)hand eten), de omgangsnormen (alleen handen schudden met vrouwen als zij eerst de hand aanbieden), de taal (los van het Bengali is het wennen aan het accent waarmee Engels wordt gesproken) en misschien nog wel het meest de drukte en lawaai. 

Dhaka is volgens The Economist de op één na slechtst leefbare stad ter wereld, met alleen het door oorlog getergde Damascus achter zich. Nu vraag ik me af of daadwerkelijk alle steden ter wereld zijn meegenomen (en ik heb me niet verdiept in de scoring) maar dat er veel te wensen over laat durf ik wel te beamen. De stad vergt zowel fysiek als mentaal veel van zijn inwoners. De constante verkeersopstoppingen betekenen herrie, frustratie en bovenal luchtvervuiling. Dan is het momenteel nog prima weer in de relatief koele (15-25 graden) en droge wintermaanden; ik kan alleen maar gissen hoe het moet zijn als de moesson komt en de temperaturen stijgen tot 35+ graden. Dan is er de grootschalige armoede: 50% van de bevolking leeft van minder dan een dollar per dag, alhoewel dat aandeel in de hoofdstad wellicht lager is. Politiek: ondanks economische groei worden mensen geplaagd door corrupte ambtenaren en bureaucratische instituten. Bij de net afgeronde verkiezingen (december 2018) blijkt de oppositie grootschalig geïntimideerd en aangevallen te zijn. Resultaat: de huidige regeringspartij, al meer dan tien jaar aan de macht, verovert ruim 80% van alle zetels in het parlement. 

Daarbij zijn het zoals meestal de ‘zwakkeren’ in de samenleving die het extra te zwaar hebben. Simpel gezegd: iedereen die niet man is en uit de midden- of bovenklasse komt. Zo hebben vrouwen het zwaar (oa sociale druk om jong te trouwen, onvoldoende toegang tot onderwijs, mishandeling, verkrachting) en vechten miljoenen armen dagelijks voor een maaltijd. En ja, velen grijpen naar drugs, vervallen in depressie of zien zelfs geen andere uitweg dan zelfmoord. Maar ik zie ook een hoop resilience. Ondanks de vele problemen zijn de meeste mensen open en vriendelijk, lachen en hebben een sterke band me familie en vrienden. Ieder jaar worden miljoenen mensen getroffen door grootschalige overstromingen, ieder jaar pakken mensen vervolgens de draad weer op. Mensen zijn flexibel en kunnen makkelijk improviseren, waardoor een probleem dat een gemiddelde Westerling zal verlammen wordt overkomen. Het werk van VSO (en andere NGO’s actief in dit land) dragen bij aan het versterken van deze kracht. Ik hoop dat ik de komende weken ook een kleine bijdrage kan leveren. En natuurlijk ook genieten, leren en me soms frustreren in dit fascinerende land.

Bart van Krimpen – Corporate volunteer via Randstad/VSO

Disclaimer: Dit blog is geschreven op persoonlijke titel.